Przechodzi przez górski strumień, gdzie paprocie zostawiają kropelki rosy na jego wychodzonych butach. Mech ucisza jego kroki, żeby nie obudził jeszcze śpiących jeży. W końcu staje na skraju lasu, otoczony wonnymi fiołkami i wystawia twarz do wiosennego słońca, przymykając bierze głęboki oddech. Ma wrażenie, że wyczuwa w powietrzu zapach naleśników Mamusi Muminka. A może tylko mu się wydaje? Poprawia na ramionach stary plecak, odsuwa lekko kapelusz z czoła i rusza raźnym krokiem w kierunku stojącego samotnie niebieskiego domu, zapraszającego dymem wesoło unoszącym się z komina, zapowiedzią ciepłego śniadania, porannej kawy i wesołego gwaru jego domowników.
